که در آن زيست مي کني و هر ساعتي که آن را سپري مي کني. و ما در اين لحظه داريم زندگي مي کنيم. (اين لحظات) يا به نفع و سود ماست يا به ضررمان.
پس انسان موفق و سعادتمند کسي است که نظري بر زندگي اش داشته باشد و ارزش و حق آن را بداند. زيرا اين زندگاني به والله!! حياتي است که چه بسا انسان هايي گريسته اند و اشکهايشان خشک نشده است و چه بسا انسان هايي خنده اند و خنده و خوشحالي شان تکرار نگشته است.
دوستان من: الله متعال زندگي را آزمايش و امتحان قرار داده است. امتحاني که در آن حقيقت بندگان آشکار مي شود. پس هر کس مشمول رحمت الهي قرار بگيرد، سعادتمند مي شود و هر آن کس که از رضوان الله محروم شود، بدبخت و رانده شده است.
هر لحظه اي که در آن زندگي مي کني از دو حالت خارج نيست: يا الله متعال در اين لحظه از تو راضي و خشنود است يا برعکس (پناه بر الله) اعمالي که هر لحظه انجام مي دهي) يا تو را به الله متعال نزديک مي کند و يا اينکه سبب دوري تو از الله مي شود. در نتيجه ممکن است که تو لحظه اي از زندگي ات را با محبت الله و طاعت و فرمانبرداري بگذراني و به سبب آن تمام گناهان و خطاهاي زندگي ات مورد عفو و بخشش قرار گيرد.
و ممکن است (به سبب اعمالي که در) يک لحظه از زندگي ات انجام مي دهي از راه الله منحرف شوي و از طاعت و بندگي فاصله بگيري که سبب بدبختي تمام زندگي انسان شود. (از الله متعال سلامت و عافيت را خواستاريم)
اين زندگاني دو دعوتگر دارد:
1- دعوتگري به سوي رحمت، رضوان و محبت الله متعال و داعي دوم: مخالف دعوتگر اول است
(مانند) شهوت طغيانگري که به سوي اعمال زشت فرا مي خواند يا هوي و هوسي که به خاتمه نافرجام دعوت مي دهد. انسان ممکن است لحظه اي در زندگي اش بخاطر کوتاهي هايي که در حق پروردگارش کرده از روي پشيماني گريه کند، و الله متعال بخاطر ندامت و گريه اش، گناهان وي را به نيکي تبديل نمايد .
چقدر از انسان هستند که گناه انجام داده اند؟
چقدر از انسان ها هستند که مرتکب جرم شده اند؟؟ و چقدر از انسان ها که (از الله) دور شدند و چه
بسا نسبت به پروردگارشان غريب شدند (به سبب اعمالشان). درنتيجه از رحمت الله دور و نسبت به رضوان الله غريب شدند. سپس آن لحظه اي (که طلب بخشش ميکنند) فرا مي رسد، همان لحظه اي که منظور و هدف ما از زندگي سعادتمندانه است. تا اشک پشيماني از چشمانشان فرو ريزد و احساس درد و
پشيماني از گناه در قلب شان شعله ور شود. پس انسان احساس مي کند که دوري و غربت و غيبتش از الله متعال به درازا کشيده و طولاني شده است.
بنابراين او مي گويد: من به سوي الله متعال توبه کرده ام و به سوي رحمت و رضوان او برمي گردم.
و اين لحظه (لحظه طلب مغفرت) کليد سعادت و رستگاري انسان است... لحظه ي پشيماني!!
علماء مي گويند: همانا انسان مرتکب گناهان زيادي مي شود اما اگر واقعا پشيمان شود و توبه اش راستين باشد، الله متعال گناهان او را به نيکي تبديل مي کند. و زندگي اش پاک و خالص مي شود به پاکي و خلوص توبه و پشيماني اش!! و به صميميت درد و آشفتگي که در خود احساس مي کند.
و از الله بزرگ مرتبه و صاحب عرش کريم خواستاريم که در قلب هاي ما اين دعوتگر به سوي رحمت خويش و اين درد متعالي که بخاطر کوتاهي در حق او است را زنده کند.
دوستان من، هر يک از ما بايد يک سوال از خود بپرسد.
بايد از خودش درباره (لحظات) روز و شب سوال کند.
چقدر از شب ها را تا صبح به بيداري گذرانده و چقدر از ساعات را سپري کرده است؟
چقدر در اين زندگاني خنديده است؟؟ و آيا اين خنده ها، سبب خشنودي الله عزوجل از او شده است؟
چقدر از زندگي اش را صرف سرگرمي و لذت بردن کرده است؟؟ و آيا اين لذت ها سبب خشنودي الله از او شده است؟
و چقدر از شب ها را، بيدار مانده است؟ و آيا اين شب نخوابيدن ها باعث خشنودي الله از تو شده است؟
و چقدر و چقدر؟!
سوالي که هر کس بايد از خودش بپرسد.
شايد شخصي بگويد چرا بايد اين سوال ها را (از خودم) بپرسم؟
بله! بايد اين سوال ها را از خودت بپرسي زيرا هيچ چشم بر هم زدن و هيچ لحظه اي از زندگي ات نيست مگر اينکه تو غرق در نعمت هاي الهي هستي.
بنابراين اين از حياء و ادب و احترام نسبت به الله است که انسان همواره قدر و عظمت نعمت هاي او را در زندگي اش به جا آورد.
اين از تواضع و ادب است که بدانيم ما از طعام الله مي خوريم و از نوشيدني هايي که الله خلق کرده مي نوشيم و ما زير سقف او (آسمان) زندگي کرده و بر روي زمين (که او خلق کرده) راه مي رويم و ما همواره از رحمات او بهره مي بريم... پس (در ازاي اين همه نعمات او) در حقش چه کاري کرده ايم؟؟
هر کس بايد از خودش اين سوال را بپرسد.
پزشکان مي گويند: در قلب انسان ماده اي وجود دارد. که اگر يک درصد از مقدار آن کم و يا زياد شود، (انسان) فورا مي ميرد. پس (فکر کن) اين چه لطف و رحمت و شفقتي از جانب الله است که انسان از آن همواره بهره مي جويد!
کافيست که انسان از خودش فقط درباره رحمت الله سوال کند... (مثلا) زماني که انسان صبح از خواب بلند مي شود و ميبيند که شنوايي، بينايي، نيرو و توان او (سالم و) همراهش است... چه کسي شنوايي او را حفظ کرده؟
و چه کسي بينايي او را حفظ کرده است؟
و چه کسي عقل و هوشياري او را حفظ کرده است؟
و چه کسي روح و روان او را حفظ کرده است؟
از خودش بايد سوال کند!! چه کسي از اين ها محافظت کرده است؟
چه کسي صحت و سلامتي را به او ارزاني داده است؟
(تصور کن) انسان هايي را که بيمارند و (در بيمارستان) بر تخت هاي سفيد قرار گرفته اند و آه و درد مي کشند!
والله! خداوند عزوجل با اين نعمات، لطف و محبت زيادي درحقمان کرده است. با نعمت صحت، عافيت، امنيت و سلامت. همه اين نعمتها براي اين است که زندگي سعادتمندانه اي داشته باشيم.
الله پاک و بلندمرتبه از بندگانش دو کار را مي خواهد:
1- انجام فرائض و واجبات
2- پرهيز از منکرات و محرمات
و هر کس بگويد که تقرب جستن به الله عزوجل سبب حياتي دردناک يا تنگي و سختي مي شود، مسلما نسبت به الله بدگمان شده است. والله!! اگر زندگي با تقرب الله به سعادت نرسد، پس با هيچ چيز ديگر به سعادت و خوشبختي نائل نخواهد سد.
و اگر با زندگي بوسيله انجام فرائض و ترک محرمات الهي به سعادت نرسد، پس با هيچ چيز ديگري به سعادت نخواهد رسيد.
و ممکن است انسان همه ي لذت هاي دنيا را امتحان کند. اما والله!! هيچ لذتي بهتر از بندگي الله پيدا نمي شود.. و بندگي الله بوسيله انجام فرائض و ترک محرمات محقق مي گردد.
تو (در زندگي) دو انتخاب داري.
زماني که کاري در جلوي رويت قرار گرفت. بايد يکي را انتخاب کني. يا (آن کار را) انجام دهي يا انجام ندهي!
هر گاه تصميم گرفتي هر کاري را در زندگي ات انجام دهي، از خودت سوال کن!
آيا الله عزوجل به تو اجازه انجام اين کار را داده است يا خير؟؟ هر کاري که مي خواهي انجام دهي اين سوال را بپرس. (زيرا) اجساد، قلب ها و ارواح، از آنِ الله متعال است.
بنابراين انسان هرگاه خواست کاري را انجام دهد يا از کاري دست بکشد و به طرف آن نرود، بايد از خودش سوال کند. آيا الله متعال (از اين کار) خشنود مي شود؟ (اگر جواب مثبت است) آن کار را انجام دهد.
يا (از خود سوال کند) آيا الله متعال از اين عمل ناراض مي شود؟؟ (اگر جواب مثبت است)، آن کار را انجام ندهد.
والله!! هر انسان که کاري را بخاطر خشنودي الله انجام دهد يا بخاطر خشنودي الله از کاري دست بکشد، و به رحمت الله اميدوار باشد، مسلما خداوند او را خوشبخت مي کند.
بنابراين سعادت حقيقي و زندگي پاک فقط در تقرب الله متعال يافت مي شود.
نزديکي و تقرب به چه کسي؟!
تقرب به پادشاه پادشاهان و گرداننده ي با قدرت آسمان ها و زمين. آن ذاتي که امر، امر اوست و خلقت وآفرينش از آن او است. و تدبيرکننده و مدبر است.
بنابراين ممکن است انسان را ببيني که دائما در نگراني و پريشاني و خستگي به سر مي برد.
(ممکن است) شخصي را ببيني که از همه ي شهوات و لذات فاني استفاده مي کند.
اما والله! مي بيني، افرادي که بيشترين لذات شهواني را مي برند، بيشترين دردها و مشکلات دروني و رواني را دارند.
(اين افراد) از همه بيشتر نگراني و پريشاني نفسي دارند و از همه بيشتر از زندگي زجر مي کشند و اذيت هستند.
و برو ثروتمندترين افراد رو مشاهده کن... ميفهمي که از بدبخترين انسان ها در زندگي هستند. چرا؟
زيرا که الله متعال، آرامش (قلب و) روح را در تقرب به خودش قرار داده است.
و لذت زندگي را در تقرب خود قرار داده است.
و لذت زندگي را در انس گرفتن با خودش قرار داده است.
(به طور مثال) يک وعده نماز که انسان انجام مي دهد و از فرائض است (را در نظر بگير). وقتي که انسان رکوع و سجود و بندگي پروردگارش را به جا آورده و وقتي که از مسجد خارج مي شود، احساس آرامشي دروني مي کند، که اگر تمام ثروت هاي دنيا را به او بدهي به اين آرامش دست نخواهد يافت.
بنابراين زندگي سعادتمندانه (تنها) در تقرب و بندگي الله است. زندگي مبارک و لذت بخش در تقرب و بندگي الله است.
اگر زندگي انسان بوسيله تقرب با الله به سعادت نرسد، پس چگونه به سعادت و خوشبختي دست خواهد يافت؟
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: زندگی با خدا
آمار
وب سایت: